خانما سلام. اولین باره که تاپیک میزنم اینجا. الانم به همفکری احتیاج دارم. من تو یع خانواده نابسامان بزرگ شدم متاسفانه. خانواده ای که بدلیل تربیت نادرست خیلی نسبت به هم سرد و بی عاطفه هستیم. هیچ محبتی نسبت به هم نداریم. من همیشه از این مساله عذاب میکشم. برادرا که علنی نشون میدن که چشم دیدن خواهرا رو ندارن. اما خودمون خواهرا با هم خوبیم. البته به ظاهر.. چون همه پشت سر هم حرف می زنیم متاسفانه... اصلا اگه غیبت نکنیم یه روز حرفی نداریم واسه زدن.. اصلا شده یع عادت بد... من همیشه بعدش احساس عذاب وجدان دارم اما چه کنم که مجبورم انگار همراهیشون کنم... اصلا کسی الان بیداره؟