يک. مشکلات جسمي : ممکن است فرزند شما در بينايي يا شنوايي ضعف داشته يا به بيماري مزمني مبتلا باشد. مراجعه به متخصص ،نگراني شما را از اين جهت از بين مي برد.
دو- مشکلات روحي : فشارهاي روحي ناشي از اختلاف پدر و مادر، حسادت به فرزند تازه متولد شده، تبعيض و مقايسه کودک با ديگران، سرزنش و توبيخ و ... به طور قطع در رشد تحصيلي او اثر منفي دارد و او را از انجام امور درسي باز خواهد داشت.
سه- اختلال در يادگيري : اختلال در يادگيري (Learning disorder) يا ناتواني هاي يادگيري (Learning disability) که 80 درصد به صورت اختلال در خواندن خود را نشان مي دهد، يکي از عوامل مشکلات درسي و عدم انجام تکاليف است. کودکان مبتلا به اين اختلال از جهت خوش بهر، متوسط رو به بالا هستند؛ پس برخلاف تصور برخي، اختلال در يادگيري، به معناي عقب ماندگي ذهني نيست. مشکلات اين کونه کودکان، مربوط به ادراک، تميز، حافظه و توالي ديداري و شنيداري است و به طور معمول در تشخيص کلمات مشابه چون دوز و زود ،غاز و زاغ، روز و زور، و ... مشکل دارند.
چهار- خستگي: بازيو فعاليت هاي فيزيکي بيش از حد، سبب خستگي فراوان و در نتيجه، عدم انجام تکاليف خواهد شد؛ پس اين گونه فعاليت ها نيز بايد حساب شده و بر اساس برنامه باشد.
پنج- حواس پرتي: برخي کودکان، وقتي تنها هستند، حواسشان پرت مي شود؛ پس بايد زمينه اي فراهم شود که يا مادر در اتاق کودک باشد يا کودک در محل فعاليت مادر (آشپزخانه) به تکاليفش برسد تا در صورت حواس پرتي، مادر به او کمک کند.
شش- هوش فوق العاده :در مواردي (گرچه اندک) ،هوش بهر بالاي کودک، مانع از انجام تکاليف است؛ زيرا از ديد او، انجام تکاليف، بسيار بچگانه است. براي چنين کودکي مي توانيد با هماهنگي با معلم، برنامه ويژه اي را ترتيب دهيد.
چقدر در روز بازي کنه تا به درس هاش لطمه نخوره ؟
براي کودکان زير 7 سال، محدوديتي در بازي نيست. رسول خدا (ص) فرمود: دَع اِبنَکَ يَلعَب سَبعَ سِنينَ. فرزندت را راها کن تا 7 سالگي بازي کند؛ اما ميزان بازي کودک 9 ساله بايد محدود شود؛ البته اين محدوديت به شرايطي (تفاوت هاي فردي کودکان) بستگي دارد. در برخي کودکان، پتانسيل و نيروي نهفته بيشتر است؛ بنابراين به بازي بيشتري نياز دارند. برخي کودکان در سنين زير 7 سال، تحت آموزشهاي رسمي قرار گرفته و از جهت بازي، اقناع و ارضا نشده اند؛ پس براي جبران آن محدوديتها، پس از 7 سالگي، نياز افزون تري به بازي دارند. کودکان داراي خواهر و برادر، به جهت رابطه با آنان، بيش از تک فرزندها اشباع مي شوند؛ از اين رو، زودتر احساس بي نيازي مي کنند. با توجه به اين تفاوت هاي فردي کودکان، ميزان مشخصي را نمي توان براي بازي کودکان 9 ساله تعيين کرد. به طور کلي (به جهت رهايي والدين از سردرگمي) مي توان يک پنجم وقت فراغت کودکان را پيشنهاد کرد؛ يعني با جدايي زمان حضور در مدرسه و خواب، حدود 10 ساعت وقت فراغت دارد که مي تواند 2 ساعت آن را به بازي و بقيه را به انجام تکاليف درسي، کلاس هاي هنري يا ورزشي، تلويزيون، قصه، مهماني، نظافت شخصي و... بپردازد.