فن آوری مادون قرمز: هر دستگاه مادون قرمز از چهار جزء اصلی تشکیل شده است : یک گیرنده صوتی ( مانند میکروفون یا اتصال الکتریکی مستقیم ) یک فرستنده ، یک امیتر و یک رسیور ، سیگنال صوتی دریافت شده توسط میکروفون ، پس از تبدیل به موج تحت حامل در فرستنده ، به امیتر می رود و تبدیل به امواج نوری مادون قرمز می شود . در نهایت ، گیرنده ، سیگنال مادون قرمز را گرفته و به سیگنال صوتی تبدیل می کند . دستگاههای مادون قرمز به کار رفته در وسایل کمک شنوایی ، دستگاههای پهن باندی هستند که از یک موج تحت عامل با فرکانس مدولاسیون تقریبا 40 کیلوهرتز استفاده می کنند . دستگاههای باریک باند ، پاسخ فرکانسی مناسبی برای افراد کم شنوا فراهم نمی کنند و معمولا از این نوع دستگاهها برای ترجمه همزمان زبانهای خارجی یا دیگر اهداف ارتباطی استفاده می شود . دستگاههای کمک شنوایی مادون قرمز اولیه ، عمدتا از موج تحت حامل 95 کیلوهرتز با یک گزینه 250 کیلوهرتز برای ترجمه زبان یا استفاده استریو ، سود می برند . بعدها با توزیع گسترده لامپ های فلورسانت ، مشکل تداخل شدید این لامپ ها با دستگاههای مادون قرمز 95 کبلوهرتز به وجود آمد . در نهایت شرکت های سازنده ، دستگاههای 250 کیلوهرتز را بعنوان دستگاه های مادون قرمز معرفی کردند . بنابراین ، امروزه به جز نور مستقیم خورشید ، هیچ عامل دیگری در عملکرد دستگاههای مادون قرمز 250 کیلوهرتز تداخل ایجاد نمی کند . ضمن اینکه معمولا بین محصولات شرکت های مختلف که از یک نوع فرکانس مدولاسیون و موج تحت حامل استفاده می کنند ، سازگاری کلی وجود دارد . فرستنده وانتقال دهنده مادون قرمز : سیگنال صوتی درست مشابه با دستگاههای حلقه القایی و FM ، وارد فرستنده مادون قرمز می شود . یعنی ورودی صوتی می تواند تلویزیون ، رادیو یا انواع بلند گو های عمومی و ... باشد . بخش امیتر نیز می تواند درون فرستنده قرار گیرد یا به صورت یک واحد مجزا ( که گاهی تکرارگر خوانده می شود) طراحی شود . در هر امیتر ، ردیفی از دیودهای ساطع کننده نور LAD) ) که تعداد این دیودهای نوری ، تعیین کننده محدوده پوشش دستگاه مادون قرمز است ، قرار می گیرد . معمولا در دستگاههای تصویری خانگی ، فقط نیاز به 5 دیود نوری است اما در دستگاههایی که ویژه مکانهای بزرگ طراحی می شوند ، بسته به محدوده مورد نیاز پوشش ، بین 50 تا 144 دیود در هر کا نال استفاده می شود . برخی دستگا ههای مادون قرمز که با اهداف کمک شنوایی طراحی شده اند ، گستره پوششی تا حدود 12000 فوت ( تقریبا 960 متر) دارند .گاهی تصور می شود که دستگاههای مادون قرمز برای عملکرد مناسب باید حتما روبه روی فرد قرار گیرند . باید گفت این تصورات چندان صحیح نیست و با وجودی که امواج مادون قرمز ، قابل رویت نیستند ، اما ویژگیهایی مشابه با نور مرئی دارند و با برخورد به دیوارهای روشن منعکس شده و در صورت تماس با سطوح تیره ، جذب می شوند . گاهی برای غلبه بر اثرات سایه و افزایش محدوده پوشش دستگاه ، از چندین امیتر مجزا استفاده می شود و سیگنال از هر امیتر به امیتر بعدی منتقل شده و در نهایت به گیرنده می رسد . معمولا توصیه می شود که پانل های امیتر در ارتفاع تقریبا 30 سا نتی متری (10 فوتی ) از سطح زمین و با زاویه ای روبه پایین قرار قرار گیرند . بهترین روش ممکن برای اجتناب از تاثیرات نامطلوب سایه ، قراردادن دو پا نل آمیتر در هر گوشه اتاق به صورت مورب است . اکثر پانل های امیتر به صورت دیواری و به سادگی نصب می شوند . ضمنا انواع حمل دستگا ههای انتقال مادون قرمز نیز وجود دارند که ورودی صوتی در این دستگاهها ، میکروفون است و اساسا برای کاربرد در منزل طراحی می شوند . اکثر دستگاههای مادون قرمز از نیروی برق متناوب (AC ) استفاده می کنند و برخی نیز قادر به استفاده از نیروی باتری هستند و بنابراین امکان حمل و نقل آنها ساده تر می شود . گیرنده های مادون قرمز : یکی از دلایل گسترش روز افزون کاربرد دستگاههای مادون قرمز ،این است که کیفیت صوت تولید شده از طریق هد ست های مادون قرمز که به شکل روی گوشی و زیر چانه ای ساخته می شوند ، کیفیت صوتی بسیار مناسبی را برای کم شنوایان ملایم تا متوسط فراهم می کنند . گیرنده های قابل نصب روی سینه نیز بیشتر برای اهداف تجاری استفاده می شوند و می توان آنها را با انواع روش های دریافت صوت توسط شنونده تجویز نمود ( برای مثال از طریق DAI یا حلقه القای گردنی ). اکثر رسیورهای سطح گوشی ، میدان مغناطیسی تولید می کنند که با حساسیت تله کویل سمعک ها سازگار است . درضمن ، گیرنده های زیر چانه ای نیز وجود دارند که رابط خروجی آنها به حلقه های گردنی ، گیرنده های سیلوئت یا DAI سمعک ها متصل می شود . عامل بسیار مهمی که در دریافت مطلوب سیگنالهای مادون قرمز توسط گیرنده ها دخالت دارد ، موقعیت قرارگیری لنزهای اپتیکال این گیرنده ها است . معمولا در گیرنده های سطح گوشی ، به علت نحوه خاص قرارگیری لنزها ، دستگاه قادر به دریافت 360 درجه ای سیگنال های نوری است اما در گیرنده های زیر چانه ای و سینه ای ، لنز گیرنده طوری قرار گرفته که فقط قادر به دریافت سیگنال های روبه رو است . برخی شرکت های سازنده ، لنزهایی با زاویه ای دریافت وسیع طراحی کرده اند که قابلیت دریافت سیگنالها از 160 درجه روبه رو را دارند . یکی دیگر از محدودیتهای گیرنده های مادون قرمز این است که اگر شخصی در مسیر انتقال سیگنال به گیرنده قرار گیرد یا از آن مکان گذر کند ، در انتقال سیگنال نوری تداخل ایجاد شده و نسبت به سیگنال به نویز ناگهان کاهش می یابد برخی گیرند های مادون قرمز دارای مدارهای خودکار خاموش کننده هستند که در چنین مواقعی ( عدم حضور سیگنال ) کاملا گیرنده را از کار می اندازند و اگر گیرنده به چنین مداری مجهز نباشد ، با کاهش ناگهانی نسبت سیگنال به نویز ، یک صدای بلند هیس مانند و ناخوشایند در آن به وجود می آید . مزایا و معایب دستگاههای مادون قرمز مزایا :  میزان استفاده از این دستگاهها بسیار فراوان است .  این دستگاهها نسبت به تداخل الکترومغناطیسی حساس نیستند .  هزینه این دستگاهها نسبتاارزان است . معایب :  از آنجایی که امواج مادون قرمز قادر به عبور از موانع نیستند ، بنابراین شنونده باید در مسیر مستقیم فرستنده های مادون قرمز قرار بگیرد .  این دستگاهها نسبت به نور خورشید حساس هستند و بنابراین امکان استفاده از آنها در فضای باز وجود ندارد .  امواج مادون قرمز قادر به واسطه برخورد با دیوارها و سقف و کف اتاق منعکس می شوند . بنابراین دریافت سیگنال ها کاملا یک سویه و جهت دار نیست .  استفاده از دستگاههای مادون قرمز شخصی و قابل حمل در سالن های بزرگی مانند سینما یا سالن کنفرانس ، در صورت عدم استفاده از امیترهای اضافی ، چندان موثر نخواهد بود . مبدل ها و کوپلر های گیرنده صدا در سطح گوش شنونده معمولا مبدل ها ی تولید صدا به صورت رسیور های داخلی ، درون سمعک قرار می گیرند . سیگنال خروجی از آمپلی فایر یا گیرنده های بی سیم را نیز می توان از طریق DAI به سمعک رساند ( در صورت مجهز بودن سمعک به رابط DAI ) روش انتقالی دیگر نیز از طریق هدایت سیگنال ها از مبدل های القایی به تله کویل سمعک است . حلقه های گردنی و گیرند های سیلوئت ، دو نوع از القایی هستند که در گیرنده های ALD به کار می روند . اگر شیوه انتقال سیگنال به صورت حلقه القایی در اتاق باشد ، فقط کافی است تا ورودی سمعک در حالت تله کویل قرار گیرد . اگر سمعک فقط کا نکتور DAI یا تله کویل باشد یا اصلا فرد کم شنوا سمعک نداشته باشد ، آنگاه شیوه جایگزین انتقال سیگنال می تواند به یکی از روشهای زیر باشد : - رسیور / مبدل خارجی سمعک - گیرنده های هدست - گیرنده های داخلی گوش - گیرنده های دکمه ای تجهیزات کمکی بینایی : ناشنوایان و کم شنوایان می توانند از وسایل بینایی نیز علاوه بر تجهیزات کمک شنوایی ،گفتار درمانی ، زبان اشاره یا گفتارشان دار ، برای برقراری ارتباط رو در رو و نیز تما شای تلویزیون استفاده کند . زیر نویس همزمان زیرنویسی برنامه های زنده تلویزیونی مانند اخبار ، سخنرانی ها و مسابقات ورزشی ، طی سالهای اخیر گسترش فراوانی یافته است . در زیرنویسی این برنامه های زنده ، از دو روش عمده استفاده می شود . منبع : سمعک هوشمند
در روش اول ، سخنان گوینده به یک دستگاه کامپیوتری منتقل شده و توسط نرم افزارهای ویزه تبدیل صدا به متن ، به صورت زیر نویس روی نمایشگر ظاهر می شود . در روش دوم ، زیر نویس واژه به واژه سخنان گوینده توسط یک گزارشگر زبده و آموزش دیده به دستگاه های ویژه کامپیوتری منتقل شده و متن کامل آن با تاخیر بسیار کم (3-2) ثا نیه ، به صورت زیرنویس تلوزیونی ظاهر می شود . در هر دو روش می توان علاوه بر زیرنویس های نوشتاری ، تصویر زنده گوینده را نیز پخش نمود . برای دریافت خدمات ویژه زیرنویس همزمان ، باید به فروشندگان این دستگاهها یا سازمانهای ارایه دهنده این گونه خدمات مراجه کرد . هزینه پرداختی برای این خدمات نیز معمولا شامل هزینه تجهیزات و ننیز حقوق ساعتی گزارشگران است . خمات از راه دور این گونه زیرنویس های زنده نیز در دسترس است . شیوه خدمات دهی در روش راه دور بدین شکل است که برای مثال ، صدای معلم کلاس از طریق تلفن به رابط می رسد و وی سخنان معلم را به صورت زیرنویس از طریق یک خط تلفن دیگر ، به مونیتور کلاس درس ارسال می کند .