ياس بوي مهرباني مي دهد
عطردوران جواني مي دهد

در دياري كه دران نيست كسي يار كسي
يارب اي كاش نيفتد به كسي كار كسي

یارب به کمند عشق پا بستم کن
از دامن غیر خودتهی دستم کن
یکباره زاندیشه عقلم برهان
وزباده صاف عشق سر مستم کن

نازینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
پس تو اکنون برجوانان ناز کن برما چرا؟

آمدی جانم به قربانت ولی حالاچرا
بی وفاحالا که من افتاده ام ازپا چرا؟

آقا نگاهت سوی آهوهاست می دانم


دستان پاکت مثل من تنهاست می دانم


آقا
اگر
تو
بر نمی گردی
دلیل
آن


در
دست های
پرگناه ماست می دانم

مزن برسرناتوان دست زور
كه روزي درافتي به پايش چو مور

رسم گلچين فلك گرچه همه يغما بود
ليكن اينبار گلي چيد كه ي همتا بود

داني كه را سزد صفت پاكي
آن كو كه به وجود پاك نيالايد

در دایره وجود موجود علیست
اندر دوجهان مقصد و مقصود علیست

مانده ام در کوچه های بی کسی
سنگ قبرم را نمیسازد کسی
مردمو خاکسترم را باد برد
بهترین یارم مرا از یاد برد

مامان مهدی باید با ت شروع می کردی

دردم از یار است و درمان نیز هم

من ندانستم از اول که تو بی مهرو وفایی
عهد نابستن از آن به که ببندی ونپایی

نام تو دعایِ مستجاب باران


هر بار که خوانده ام تو را، باریدم

مرنجان دلم را كه اين مرغ وحشي*** ز بامي كه برخاست مشكل نشيند

دامن خود را پر از گل مي كنم


در هواي گل تامل مي كنم

من را بغیر عشق به نامی صدا نکن
غم را دوباره وارد این ماجرانکن