نازم هوای فارس را که از اعتدال آن
بادام بن مه بهمن شکوفه آورد

درد عشقی کشیدم که مپرس
زهز هجری چشیدم که مپرس

سرو چمان من چرا ميل چمن نميكند* همدم گل نميشود ياد سمن نميكند

دل اگر خدا شناسي، همه در رخ علي بين
به علي شناختم من، به خدا قسم خدا را

اي پادشه خوبان داد از غم تنهايي* دل بي تو به جان آمد وقت است كه باز آيي

یک قطره چشیدیدم زمینای محبت
گشتیم فنا زدریای محبت

کوثر گفته:

من میام من میام

توسني كردم ندانستم همي* از كشيدن تنگ تر گردد كمند

دوش دیدم که ملاعک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتندو به پیمانه زدند

در دايره قسمت ما نقطه ي پرگاريم* لطف آنچه تو بنمايي، حكم آنچه تو فرمايي

یکی روبهی دید بی دست وپای
فروماند در لطف و صنع خدای

یار دبستانی من با من و همراه منی
چوب الف بر سر ما بغض من و آه منی
حک شده اسم من و تو رو تن این تخته سیاه
ترکه ی بیداد و ستم مونده هنوز رو تن ما

آسوده دلان را غم شوریده سران نیست
این طایفه را غصه رنج دگران نیست

توانابودهرکه دانابود
زدانش دل پیر برنابود

دود اگر بالا نشیند کسر شان شعله نیست
جای چشم ابرو نگیرد گرچه او بالاتر است

ترا ناديدن ما غم نباشد* كه در خيلت به از ما كم نباشد
من از دست تو بر عالم نهم روي* وليكن چون تو در عالم نباشد

دوش مرغی به صبح می نالید
عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش

شب رفت و سپیده سرکشیده
خورشید درآسمان دمیده

هر سحر از عشق دمی میزنم
روز دگر می شنوم بر ملا